สำหรับนักเตะแล้ว หลายคนเข้ามาแล้วก็จากไป แม้ว่าจะพยายามแค่ไหน แต่ทุกคนก็มีเวลาของตัวเอง อาจจะย้ายออก เลิกเล่นไปตามวัย หรือทนพิษบาดแผลไม่ไหวจนต้องอำลาสนามก่อนเวลา คนที่รอคอยนานที่สุดก็คือแฟนบอล
อย่างที่เราเป็นกันอยู่ เป็นแฟนบอลแล้วมันเลิกไม่ได้ เจ็บปวดยังไงก็ต้องทนอยู่ด้วยกันต่อไป แถมต้องทนเสียงซุบซิบนินทา และเย้ยหยันจากแฟนบอลคู่แข่งอีกต่างหาก
น่าเสียดายที่การรอคอยของพวกเขากลับไม่อาจปล่อยเสียงได้สุดพลัง ไม่ได้เห็นโมเมนต์นั้นด้วยตาในสนาม จะออกไปฉลองนอกบ้านก็ยังแหยงๆ ทุกอย่างอยู่ภายใต้ข้อห้ามเพื่อความปลอดภัยของตัวเองและคนรอบข้าง
แต่หลายคนคิดว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว ลองเสี่ยงดูสักตั้ง ฉลองกันหน้าสนาม หรือตามถนนไปเลย ตอนนั้นคงไม่มีใครอยากออกจากบ้าน เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องมีคนฉลอง และอันตรายจากสิ่งที่มองไม่เห็นก็ยิ่งน่ากลัวกว่า ซึ่งถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เรางได้เห็นพลังขั้นสุดยอดจากเดอะค็อป ถามว่างั้นปีนี้ยังไม่ได้แชมป์เอามั๊ย ปีหน้าผ่านการพาสเจอไรส์แล้วค่อยไปลุ้นกัน จะได้ฉลองกันอย่างเต็มที่ แบบนั้นก็คงไม่เอาเหมือนกัน
อะไรที่เกิดขึ้นแล้วย่อมดีเสมอ แล้ว 30 ปีที่ผ่านมานี่ก็นานพอแล้ว
ถามว่า 30 ปีมันนานแค่ไหน คิดง่ายๆ ก็ 360 เดือนนั่นแหละครับ คุณว่ามันนานมั๊ยล่ะ
